Гэта старонка была вычытаная
Гоман, крык, бы зьвёў ліхі іх,
Проста, чуць ня б‘юцца.
Толькі торбы і мяхі іх
І кіі трасуцца.
— Ша! — сказаў стары — даволі!
Ты да спрэчак ласы.
Мы-ж ня згодзімся ніколі
Запытаем часы.
Змоўклі. Ідуць. Лес прад імі
Ўстаў сьцяной магутнай,
Хвоі лапамі старымі
Б‘юцца ў песьні смутнай.
І гудуць дубы нястройна,
Грозна жараламі,
Лес трасецца неспакойна,
Гойдае камлямі.
І чым далей, лес дзічэе,
Неба закрывае,
Нават вецер там ня вее.
Пушча — страх якая!
— Станьма тут, — стары гаворыць.
Глуха на палянцы.
Ціха дрэвы штось гутораць,
Веку выхаванцы.