Старонка:Zbor t1v2 1928.pdf/52

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Гоман, крык, бы зьвёў ліхі іх,
Проста, чуць ня б‘юцца.
Толькі торбы і мяхі іх
І кіі трасуцца.

— Ша! — сказаў стары — даволі!
Ты да спрэчак ласы.
Мы-ж ня згодзімся ніколі
Запытаем часы.

Змоўклі. Ідуць. Лес прад імі
Ўстаў сьцяной магутнай,
Хвоі лапамі старымі
Б‘юцца ў песьні смутнай.

І гудуць дубы нястройна,
Грозна жараламі,
Лес трасецца неспакойна,
Гойдае камлямі.

І чым далей, лес дзічэе,
Неба закрывае,
Нават вецер там ня вее.
Пушча — страх якая!

— Станьма тут, — стары гаворыць.
Глуха на палянцы.
Ціха дрэвы штось гутораць,
Веку выхаванцы.