Старонка:Zbor t1v2 1928.pdf/47

НА РАЗЬВІТАНЬНІ

Вечарэла і цішала,
І гушчала цені.
Поле моўчкі пазірала,
Лес — у задуменьні.

Той стары лес, праз каторы
Шла наша дарога,
А над намі, на прасторы
Вольнага разлогу,

Леглі хмаркі самавіта
Доўгаю градою.
Смуткам даль была спавіта,
Як мы шлі з табою.

Ўдоўж дарогі ў рад стаялі
Стромкія хваіны.
Не гайдаліся, маўчалі
Лапы іх, галіны.

Пастаялі, разьвіталісь
Мы з табою ў лесе,
Разышліся і схавалісь
Мы ў густым навесе