Гэта старонка была вычытаная
І часамі боль зло-люта
У сэрцы загамоніць,
І агорне журба нейка,
Няміло нічога,
І ня знойдзеш чалавека.
Чулага, жывога…
Поп і пісар — чужаніцы —
Іх свая дарога:
Рвуць, як могуць, ад дурніцы,
Мужыка сьляпога.
Цяжка беднай ёй часамі,
„Власти“ насядаюць,
Поп і земскі з пісарамі
Скрыва паглядаюць
На дзявочыя стараньні,
На яе работу,
Толькі-ж вера ў сілу знаньня
Ёй дае ахвоты.
Цёмна ў вёсцы, беспрасьветна,
Цяжка, цяжка школе,
ды праз школу няпрыметна
Прыдзе шчасьце-воля.
Не загінуць край і людзі,
Пасынкі народу,
Калі ў краю гэтым будзе
Зьяць прамень свабоды.
1909 г.
|}
