Гэта старонка была вычытаная
Над палямі мрок прарваўся,
Па нізох расплыўся,
Лес туманам заснаваўся,
Луг расой абмыўся.
Агнявыя валаконцы
Ткуцца ў шоўк чырвоны —
Гэта хмаркі ладзяць сонцу
І дзяньку кароны.
Як прыемна пахне збожжа!
А вакол — спакойна!
Эх, як слаўна, як прыгожа,
Хораша, прыстойна!
І сабрала неба фарбы
Колераў дзівосных…
І дзе ёсьць такія скарбы
Гожства, сугалосься?
1908 г.