Гэта старонка была вычытаная
А страх неадступна: „Ой, рыну я, рыну!“
Ды так няпрыемна, ды так надаедна.
Ня вытрываць, чуе, салдацік наш бедны.
Давай абувацца, забыў і палена,
І верціць анучы, прыгнуўшы калена.
А тут, як на ліха, і бот загубіўся,
А „Рыну“ над вухам, бы шэршань убіўся,
І дудзіць ды дудзіць: „Ой, рыну я, рыну!“
— Не, брат, дарма ты, а бот я ня кіну!
Казённыя рэчы важней твайго „рыну“.
Салдат аж пацее, хапаецца, рые —
Няма таго бота, а „Рыну“ аж вые —
Няма з ім ратунку у проклятай хаце.
„Рынь! рынь-жа, брадзяга! рынь, згінь твая маці!“
Цярпеньня ня стала, салдат узлаваўся.
І што-ж? гэты „Рыну“ у момант распаўся.
Напоўнілась хата ў міг срэбраным звонам,
Бо сыпнулі грошы дажджом нязьлічоным.
1916 г.
|}
