Прыходзіць служывы. „Эй, добрыя людзі!
Прыпынак салдату на ноч ці ня будзе?“
І рады-б, саколік, ды ліха такое:
Ня будзеш мець, родны, ўсю ноч ты пакою.
Ёсьць у нас хата, але заклятая:
Там „Рыну“ ўсё ходзіць і сон адганяе. —
Патыліцу джургнуў салдат і гаворыць:
— Няхай сабе рыне, ня буду з ім спорыць. —
Паслалі салдату, як добраму пану.
— Пабудзіце, братцы, як сам я ня ўстану. —
Салдат пацягнуўся і выпрастаў ногі,
Салодка зяхнуў так, вядома з дарогі,
Як пласт, паваліўшыся на мяккае сена
(На ўсякі выпадак пад бок ўзяў палена).
Даўно не ляжаў наш салдацік так пышна.
Ляжыць ён спакойна, крыху такі сьцішна,
Але сваё права ўсё-ж сон забірае
І вочы салдату драмком засьцілае.
Вось поўнач падходзіць, магільная ціша,
Вакол усё замёрла, здаецца ня дыша…
Салдат здрыгануўся, прыслухаўся — Рыну!
Пабеглі мурашкі ў салдата па сьпіне.
