Гэта старонка была вычытаная
3
Я ня маю сваёй хаткі,
Я ня помню роднай маткі.
Рос я круглым сіратою,
Як той дуб, што над вадою.
Мяне матка ня люляла,
Казак, песень не сьпявала.
Чуў я толькі песьні бору,
Гадавала мяне гора.
Хоць нядоля мяне гнала,
Усё-ж мне сілы не зламала:
Ці-ж я ростам ня высокі?
Ці-ж у грудзях ня шырокі?
Валасы да плеч густыя,
Мае рукі, як стальныя.
Спрытна рэжу дол сахою,
Здатны ў лузе за касою!..
Толькі-ж дол чужы капаю,
Толькі долі я ня маю!
Ой, пайду, пайду я ў поле,
Загукаю: „Дзе ты доля?
Дзе ты, шчасьце? адгукніся,
Ка мне тварам павярніся!“</poem>