Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/307

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

3

Я ня маю сваёй хаткі,
Я ня помню роднай маткі.

Рос я круглым сіратою,
Як той дуб, што над вадою.

Мяне матка ня люляла,
Казак, песень не сьпявала.

Чуў я толькі песьні бору,
Гадавала мяне гора.

Хоць нядоля мяне гнала,
Усё-ж мне сілы не зламала:

Ці-ж я ростам ня высокі?
Ці-ж у грудзях ня шырокі?

Валасы да плеч густыя,
Мае рукі, як стальныя.

Спрытна рэжу дол сахою,
Здатны ў лузе за касою!..

Толькі-ж дол чужы капаю,
Толькі долі я ня маю!

Ой, пайду, пайду я ў поле,
Загукаю: „Дзе ты доля?

Дзе ты, шчасьце? адгукніся,
Ка мне тварам павярніся!“</poem>