Гэта старонка была вычытаная
<poem>Еж, Алеська, ня журыся! —
Не ўцярпела маці:
Пойме гутарку якую,
Чуць за хлеб узяўся.
— Няхай есьць, ці-ж я шкадую? —
Бацька адазваўся: —
Еж, Алесь, чаго надзьмуўся
Ты, як мыш на крупы?
Ці ад ночы не ачнуўся!
Расплюшч свае лупы!
Глянь у вочы мне! сьмялее!
Во, так! малайчына!
Еж, бо крупнік адубее, —
Кажа ён да сына.
Паабедалі з бядою,
Спаражнілі місы.
Абцёр бацька вус рукою,
Твар і лоб свой лысы.
— Ну. дык вось што — чуеш, хлопча? —
Годзі так бадзяцца —
Няхай качка цябе стопча —
Трэба чым заняцца.
Згодзен пасьвіць ты ўсё лета
Ў Курганох каровы?
Шэсьць рублёў даюць за гэта
Ды халацік новы. —
— Ой, няхай-бы пабыў дома! —
Зноў гаворыць матка: —
Ну, куды ён, мал, вядома,
Рана пасьвіць стадка,
