Гэта старонка была вычытаная
Новую кашульку
Я табе пашыю,
У вадзіцы цёплай
Чысьценька памыю.
Будзеш ты харошы!
Цётка не пазнае
„А чый гэта хлопчык?“
Дзядзька запытае.
Ўсе дзівіцца стануць
І хваліць Пятруся.
— Гэта — я, — ты скажаш: —
Я — сынок Габрусяў…
Поўнач пракрычалі
Пеўні з хаты ў хату,
Ўсё курыць газьніцы
Блеск падсьлепаваты.
Змучана кабета
Мацярынскім горам,
Галаву схіліла
Над сыночкам хворым.
І калыша сына,
Страхі адганяе,
А самой ёй сэрца
Нешта есьць-сьціскае.
1910 г.
|}
