Гэта старонка была вычытаная
А ў тым коміне зноў
Вецер песьню пачаў,
Вось ён глуха завёў,
Застагнаў, забурчаў…
— Мама! страшна мне тут,
Я баюся адзін:
Унь варушыцца жмут
На ашэстку аўчын.
Сын малы, Васілёк,
Кліча матку к сабе.
— Бог з табою, сынок:
То здалося табе!
Ня пужайся, дурны:
То аўчынкі вісяць.
Няжывыя яны
І ня могуць чапаць.
— Мама! сядзь ідзі тут…
Што так страшна гудзе? —
Ставіць прасьніцу ў кут,
К сыну матка ідзе.
— Мама! чуеш — во-во!
Хтось па даху пабег!
Гэта злодзей ці хто?
— Не, сынок: — гэта сьнег!
