Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/242

ПАХАВАНЬНЕ

Чую звон я нудны,
Рэдкі, невясёлы.
Дзень сягоньня будны,
Не сьвяткуюць сёлы.

Чую прычытаньне,
Чую плач я нечы,
Скончыўся зараньне
Век твой, чалавеча.

Вось труну я бачу,
Кучка йдзе народу.
Колькі жалю, плачу!
Жонцы мужа шкода,

Мужа маладога,
Добрага Рыгора,
І сабе у бога
Просіць сьмерці з гора.

Сёстры плачуць горка
Буйнымі сьлязамі:
„Ой, Рыгор, Рыгорка!
Што зрабіў ты з намі?“