КАХАНЬНЕ
Ці помніш ты, Ганна, Шчасьлівы мамэнт, Як граў раз на дудцы Нябожчык Вінцэнт?
А Нёман спакойна, Спакойна дрыжаў, І месячык ясны На нас пазіраў.
Драў горла у лозах За рэчкаю драч, І грукаў у сьцену Рагамі маркач.
На жэрдзе мы селі У мроку маўчком І я прытуліўся К табе плячуком.
Язык мне адняўся, Я сьліну глытаў, А потым нясьмела Цябе запытаў: