Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/213

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

ВЕРАБ‘ІНАЯ НОЧ

Ноч павісла над зямлёю,
Усё абнята цішынёю,
Поўнай страху, поўнай чар.

Быў гарачы дзень бясконца,
Не сьвяціла — жэгла сонца,
Парнасьць страшная і вар.

І вось неба ня ўтрывала,
Усё ў агнёх запалыхала,
Мрок хістаецца, дрыжыць.

Там гараць, як у пажары,
На паўдні, на ўсходзе хмары,
Дзе зьліліся рубяжы.

І ня ўловіш слухам грому,
Што тварыцца — невядома
Ў нутрах гнеўных аблакоў.

Як-бы хто жывы, палючы
Погляд кідае бліскучы,
Пыша сілаю віхроў,