Гэта старонка была вычытаная
Плача, што няма з кім
Думку падзяліць,
Смутную галоўку
Ціха прытуліць
Да другой галоўкі,
Да другіх грудзей
І шаптаць аб шчасьці
У цішы начэй.
Апусьціўшы нізка
Тонкі паясок.
Ные сірацінка,
Плача каласок.
Плача, што дарэмна
Тут расьце ў глушы,
Што нідзе ня згледзіш
Роднае душы,
Што яго зярняткі
Птушкі падзяўбуць,
Белую саломку
Ветрыкі паб‘юць.
І, падняўшы ўгору
Стромкі валасок,
Ные сірацінка,
Плача каласок.
1908 г.
|}
