ЖЫТНІ КОЛАС
На саломцы тонкай У траве густой Сьпее адзінокі Колас сіратой.
Ці то птушка божа Кінула зярно, Ці то заняслося Бураю яно,
Ці з дзіравай торбы Конік чый згубіў, На чужую скібу Зерне пасадзіў, —
Неба яго знае, Як сюды папаў, Хто ад роднай нівы Зерне адарваў…
Сушыць яго сонца, Хіліць вецярок. Ные сірацінка, Плача каласок.