Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/137

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

А восень надыдзе, и лісьце жалобна
На дол амяртвелы спадзе.
І моладасьць наша тым лісьцям падобна:
Як лісьце, яна адцьвяце.

Вось ціха сьняжынкі ў адлігу лятаюць,
Нібы матылёчкі ў маі.
Падуць і растануць, на век прападаюць,
Як роска вясною ў гаі.

І ты, чалавеча, як сьнег у адлігу:
Упаў і сканаў і няма.
З трывогай глядзіш ты ў адвечную кнігу,
І душу агортвае цьма.

1910 г.

|}