Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/136

РАЗДУМ‘Е

Зірну я на неба. Па сіняй раўніне
За хмаркаю хмарка плыве.
Тыя сальлюцца, другая загіне
І зьнікне ў пустой сіняве.

А тыя па небе, бясплодныя, ходзяць,
Глухія на плач збажыны.
І мысьлі тож часта бяз сьледу праходзяць,
Таксама зьнікаюць яны.

Зірну я на жыта, што ў полі красуе,
І пыл жыватворчы над ім
Так ціха снуецца, калосьсе цалуе
Любоўным дыханьнем сваім.

Ды ўздымецца вецер і злосна павее,
Пагоніць той пыл на лясы.
І ў жыцьці часьцютка ня мала гібее
Такой жыватворчай красы.

Сталетняе дрэва. Раскоша галіны
У зелень убрала вясна,
І горда гамоняць яго верхавіны,
І ў гомане радасьць чутна.