Старонка:Zbor t1v1 1928.pdf/116

І глядзелі засмучона,
Як зьнікалі хмары
І як з імі прападалі
Іх надзеі-мары.

Пазіралі, гаравалі
Нівы, сенажаці…
Так гаруе хіба сэрца
Па сваёй утраце.

1910 г.

|}