17
Дзікія гусанькі, птушачкі вольныя,
Весьнікі скорай зімы!
Хочацца з вамі ў сьцепы прасторныя,
К сьвету і сонцу ад цьмы!
Толькі-ж падрэзаны крыльлі свабодныя:
Моцна пільнуюць мяне —
Дзьверы акутыя, сьцены халодныя,
Краты з жалеза ў вакне.
Родныя абразы.
Вобразы мілыя роднага края,
Смутак і радасьць мая!
Што маё сэрца да вас парывае?
Чым так прыкованы я
К вам, мае ўзгорачкі роднага поля,
Рэчкі, курганы, лясы,
Поўныя смутку і жальбы нядолі,
Поўныя смутку красы?
Толькі я лягу і вочы закрыю,
Бачу я вас пред сабой:
Ціха праходзіце вы, як жывыя,
Зьяючы мілай красой.
Чуецца говар мне сьпелае нівы,
Ціхая жальба палёў,
Лесу высокага гоман шчасьлівы,
Песьня магучых дубоў…
Вобразы мілыя, вобразы смутныя,
Родныя вёскі і люд!
Песьні цягучыя, песьні пакутныя,
Бачу і чую вас тут!
Песьня няволі.
Як лёгкі дым, як тонкі пар,
Расталі ў небе кучы хмар…
Ой, неба глядзь далёкая,
Крыштабельная, глыбокая!
