Старонка:Vodgulle 1922.pdf/97

І неба маркотна, і хмары плывуць,
Іх сьлёзы на землю цякуць…

Прыбіты вадою, на срэбраны гак,
Ляжыць невядомы бядак,

Ваяка-салдацік, ад дому ўдалі…
Яму не знайшлося зямлі!

Эх, ты, небарака! То, знаць, па табе
Ўсё вецер сумуе ў вярбе,

І рэчка у хвалях - жалобе бяжыць,
І неба праз сьлёзы глядзіць.

Ды рэчка заціхне, і вецер засьне,
І ласкаю неба зірне,

І ўсё спачыне, спазнае час свой,
А людзям ці будзе спакой?

20/VIII 1916 г.

|}

ПОЛЕ.

Зарасьлі вы, межы, ў полі
Дзікім зельлем палыном;
Гаспадар на вас паволі
Раніцой ня йдзе з канём…

Не хапіла сіл жаночых
Глыбей землю заараць,
На загончыках сірочых
Травы сталі красаваць.

Вось і трэцьце даў Бог лета,
А няма гаспадароў,
Ня чутно цяпер дасьвету,
Як даўней, іх галасоў.

Дзе-ж падзелісь вы, сяляне?
Што нідзе вас ня чуваць?…
Ды баяцца на пытаньне
Межы свой адказ даваць