Уміраў бядак ад смагі,
А па твары поту рагі
За каўнер яму цякло.
Пуста, ціха і маркотна…
Кідаў вочы ён гаротна,
Ці ня блісьне дзе вада.
За далёкай сіняй граньню
Мельканула гожай зданьню,
Пышных росьлін чарада.
Падарожны ажывіўся,
Блеск надзеі засьвяціўся
Ў яго стомленых вачах.
І цьвярдзей ступаюць ногі;
Цяжкасьць труднае дарогі,
Сьпёка, вар яму ня страх.
А дзярэўцы ўсё здалёка
Так і цягнуць яго вока,
У цянёк яны завуць.
Падарожнаму здаецца,
Што крыніца там ліецца,
Хвалі ў радасьці пяюць.
Вось бліжэй, бліжэй расьліны;
Купы лозак і капіны
Акружаюць беражок;
А з зялёненькіх галінак,
З розных красак і травінак:
Гожы сплецены вянок.
Скрозь лісточкі і галінкі
Ўлоньне ямы-азярынкі
Прасьвячае дзе-ня-дзе;
Ды з яе шоў пах нядобры,
А на дне тырчалі робры
Нейкай падалі. Ў нудзе
