Старонка:Vodgulle 1922.pdf/91

І дзе ўсю красу раскрыў
Луг шырокі над ракою!

Гэй, туды, дзе неба з долам
Абняліся, як браты, —
Хоць на міг забудзеш ты
Гэтай фальшы нудны шолам!

1914 г.

|}

* * *

Усьміхнулась, праясьнілась
Глыб бяздонных небясоў,
Ясным сонцам асьвяцілась,
Ў тканку тонкую акрылась
Чуць-чуць значных ваблакоў;

Як прад шлюбам маладая,
Паднядзелілась яна
І на землю пазірае,
Ўсюды жыцьце выклікае,
Ціхай радасьці паўна.

А з зямлі ёй на спатканьне
Песьні жаваранкі шлюць
Ад усходу да зьмярканьня,
І лясы ёй ў прывітаньне
Верхавінамі гудуць.

1914 г.

МАРАВА.

Шоў дарожны адзінока.
Поле голае шырока
Гладзьдзю роўнаю лягло.

Ні дзярэўца, ні кусточка;
Апроч жоўтага пясочку
Нічагутка ня было;

Сонца варам аблівала
І бяз жалю апаляла
Грудзі цьвёрдыя зямлі.