Гэта старонка не была вычытаная
Я няскора ўбачу
Родныя курганы,
Што задумай ціхай
Лёгенька затканы
І глядзяць маркотна,
Як сіро́ты-дзеці:
Цяжка адзінокім,
Знаць, і ім на сьвеце.
Эх, вы, нівы-гоні!
Вы мяне ўскармілі!
І любасьць у сэрца
Моцна залажылі
К гэтым шэрым хатам,
К гэтым бедным сёлам,
К белым хмаркам ў небе
Над зялёным долам,
К сьветлым рэчкам-стужкам,
К срэбраным крыніцам…
Не з дабра-ж іду я
К людзям чужаніцам.
Ой, ёсьць цемень-сіла
Злосная, ліхая,
Што і любасьць тую
Гоніць, разлучае.
Толькі-ж дзе ні буду,
З доляй ці няволяй,
Не забыць цябе мне,
Роднае, ніколі!
З цяжкім смуткам ў сэрцы
Я вас пакідаю,
Мілыя малюнкі
Дарагога краю!..
Зложаны у клунак
Ўсе мае прылады.
