|
Зноў я бачу, зноў вітаю,
Як паноў вяльможных,
Панад Нёманам у гаю
Гурт дубоў разложных.
Сам ня ведаю, чым мілы,
Чым вы сэрцу любы,
Выхаванцы веку, сілы,
Магутныя дубы.
Чымся мілым, чымся родным
Ад вас павявае,
Аж мне сэрца ў сьпеў лагодны,
Ў думкі ахінае.
Ўзварухнуцца думкі-песьні,
Як вашы лісьцінкі,
І зноў станеш напрадвесьні
Жыцьцёвай пуцінкі.
Цешусь вамі, пазіраю,
Любуюся, дрэвы,
Смутна сэрцам прачуваю
Вашы думкі-сьпевы.
Толькі-ж шум я ня той чую—
І вы парадзелі,
І вы ня ўсе буру, злую
Зьнесьлі і здалелі!..
Ой, асілкі ў ціхім гаю,
Векавыя дубы!
Зноў вітаю вас, вітаю,
Любы ж вы мне, любы!
|
