Старонка:Vodgulle 1922.pdf/71

Зачыніўся, сыйшоў клінам…
Горка быць мужычым сынам!

Бо́гач зьяе ў пазалоце,
Мужык, бедны, мрэ ў бядноце;

У мядалях „зубр“ багаты,
А ты носіш адны латы,

Бо мужычы сын пахілы
Роўнасьць мае… срэдзь магілы!

4/X 1908 г.

|}

ПЕСЬНЯ БАТРАКА.

Я ня маю сваёй хаткі.
Ў Я ня помню роднай маткі,

Рос я круглым сіратою,
Як той дуб, што над вадою:

Мяне матка ня люляла,
Казак, песень не сьпявала,

Чуў я толькі песьні бору,
Узгадавала мяне гора.

Хоць нядоля мяне гнала,
Ўсё-ж мне сілы не зламала:

Ці-ж я ростам не высокі?
Ці ў грудзях я ня шырокі?

Валасы да плеч густыя,
Ў мяне рукі, як стальныя!

Спрытна рэжу дол сахою,
Здацен ў лузе за касою!..

Толькі-ж дол… чужы капаю,
Тоцькі долі я ня маю!..

Ой, пайду, пайду я ў поле,
Загукаю: „Дзе ты, поля?