Вышлі цені на палянку,
Ўсе пад нумарамі,
Ў беласьнежную катанку
Ўлезшы з галавамі.
На адных, як кроў, гарэлі
Знакі агнявыя,
А з другіх чуць-чуць глядзелі
Напісы сьляпыя.
Год Старэчы стаў прад імі
І сказаў уладарна:
—Станьце, злыя годы, з злымі,
Хто ня згінуў марна!
І вы, добрыя гадочкі,
Вечнай праўды стража!
Станьце бліжай усе ў радочкі,
Няхай кожны скажа,
Ці зьвялася, ці пануе
Аб вас памяць ў сьвеце,
Як кахае, як шануе
Вас патомства—дзеці!—
Так сказаў Стары, і Годы,
Добрыя і злыя,
Ўзварухнулісь, як ў нягоду
Лісьці маладыя.
Годы з напісам Чырвоным
Ўсе асобна сталі,
Мноствам страшным, нязьлічоным
Пушчу запаўнялі;
А іх напісы гарэлі
Слупам агнявістым,
Аж ў іх неба чырванела,
Пушча з сьнегам чыстым.
Годы добрыя нясьметна
Сталі ўсе па чыну,
