Што жыве даўжэй на сьвеце—
Добрае ці злое?
Спрэчка, крык. бы зьвёў ліхі іх,
Проста чуць ня б‘юцца,
Толькі торбы і мяхі іх
І кіі трасуцца:
—Ша!—сказаў Стары:—даволі!
Ты да спрэчак ласы,
Мы ня згодзімся ніколі,
Запытаем часы.—
Змоўк. Йдуць. Вось лес рад імі
Ўстаў сьцяной магутнай,
Хвоі лапамі старымі
Б‘юцца ў песьні смутнай.
І гудуць дубы нястройна,
Грозна жараламі;
Лес трасецца неспакойна;
Ходзіць ўвесь камлямі.
І чым далей, ўсё дзічэе,
Неба закрывае,
Нават вецер там ня вее,
Пушча—страх якая!
—Станьма тут!—Стары гаворыць.
Глуха на палянцы.
Ціха дрэвы штось гутораць,
Веку выхаванцы.
Ціха ходзяць іх макушхі
Над палянкай з краю.
—Эй, вы, часы, Божы служкі!
Я вас выклікаю!—
Крыкнуў год стары, і дзіва:
З-за камлёў драўляных,
Нібы дым, ўстае маўкліва
Рад цянёў нязнаных.