Кажа Новы Год Старому:
— Ты спыні шум буры!
Мо‘ пляцецца хто да дому;
Да свае пячуры,
Каб спаткаць мяне пачэсна,
Як вядзецца ў родзе:
З жонкай, з дзеткамі сумесна
У ладу і згодзе.
Цяжка бедным і пахілым,
Зжалься над народам!
Я хачу быць для ўсіх мілым,
Добрым Новым Годам.
Усьмяхнуўся, ўзьняўшы плечы,
Год Стары на гэта:
—Ты гаворыш недарэчы,
Бо ня знаеш сьвета.
Слухай, дружа, і вучыся!
Я ўжо—госьць на сьвеце
І хаджу, вось, трасучыся,
Ня жыхар я—сьмецьце.
Перабыў свой час і—квіта,
Ды я выпыт маю,
І ў апошні час пабыту
Слухай, што параю:
Калі хочаш, ягамосьцю,
Ў памяці застацца,
Ўецшся людзям добра ў косьці—
Хоць злым будзеш звацца…—
—Што пляцеш, пустапарожны?!
Проста слухаць нудна:
Добры Год больш помніць кожны!…
—Гм! згадзіцца трудна!—
І заспорылі, як дзеці,
Блазані Старое,
