|
Ноч глухая, цемнь, завея,
Ня відно і сьвету;
Толькі сьнег адзін бялее,
Ў іней лес адзеты.
Ні праезду, ні праходу;
Белы віхар ў полі,
Як бы тут дарожак зроду
Ня было ніколі.
Сьвішча, плача і галосіць
Завіруха злая,
Хаты, гумны,—ўсё заносіць,
Сьнегам задзімае.
Цісьне, крэпіць халадзішча,
Проста ліпнуць вочы,
Божа! што тут за ігрышча
Ў полі сярод ночы!
А хто ходзіць полем-логам
Ў сьнезе па калені?
На пакуту, бачна, Богам
Выгнаны дзьве цені.
Чаго ходзяць? што шукаюць
Сярод цьмы - нягоды?
Гэта ходзяць, азіраюць
Божы сьвет два годы.
У Старога за плячамі
Мех пусты трасецца,
Малады Год пад дарамі
Крэхкае і гнецца.
—Фу! мароз які пякучы,
Аж ў вачох іскрыцца!
Мерзнуць ногі праз анучы,
Нос гатоў зваліцца!—
|
