Але сваё права ўсё-ж сон забірае
І вочы салдату драмком засьцілае.
Вось поўнач падходзіць, магільная ціша,
Вакол усё замёрла, здаецца ня дыша…
Салдат здрыгануўся, прыслухаўся—„Рыну!“
Пабеглі мурашкі на плечы, на сьпіну,
А страх неадступна ўсё: «рыну!» ды «рыну!»
Ды так няпрыемна, ды так надаедна!
Ня вытрываць, чуе салдацік наш бедны.
Давай абувацца, забыў і палена;
І верціць анучы, прыгнуўшы калена.
А тут, як на ліха, і бот загубіўся,
А „Рыну“ над вухам, бы шэршань убіўся,
І дудзіць ды дудзіць усё „рыну! ой, рыну!“
— Не, брат, дарма ты, а бот я ня кіну!
Казённыя рэчы важней твайго „рыну“.
Салдат аж пацее, хапаецца, рые—
Няма таго бота, а „рыну“ аж вые—
Няма з ім ратунку у проклятай хаце.
— Рынь! рынь-жа, брадзяга! рынь, згінь твая маці!
Цярпеньня ня стала, салдат узлаваўся.
І што-ж? гэты „Рыну“ у момант распаўся.
Напоўнілась хата ў міг срэбраным звонам,
І сыпнулі грошы дажджом няшчысьлёным.
20/X 1916 г.
|}
НЯШЧАСНАЯ МАЦІ. У кожную ночку, як сьвет заціхае,
|