Ў сяле была хата на дзьве палавіны,
Прасторны абедзьве, як тыя адрыны.
Але пуставала адна палавіна:
У ночы, як пойдзе апоўнач часіна,
Прыходзіць ціхутка туды Невядомы,
Прыходзіць нявідны, стаіць нярухомы
І толькі гаворыць: «Ой, рыну ж я, рыну!»
І кожны, пачуўшы такую навіну,
Скарэй бег наўцекі, бег вон з гэтай хаты…
І што ты парадзіш?—Той дом быў закляты.
Чаго ні рабілі: вадой акраплялі,
Папоў і ксяндзоў там маліцца склікалі,
Сваё вядзе «Рыну», і хата пустуе.
Але раз пад вечар салдацік вандруе;
Прыходзіць служывы. „Эй, добрыя людзі!
Прыпынак салдату на ноч ці ня будзе?“
І рады-б, саколік, ды ліха такое:
Ня будзеш мець, родны, ўсю ноч ты пакою.
Ёсьць у нас хата, але заклятая:
Там «Рыну» ўсё ходзіць і сон адганяе.—
Патыліцу джургнуў салдат і гаворыць:
— Няхай сабе рыне, ня буду з ім спорыць.—
Паслалі салдату, як добраму пану.
— Пабудзіце, братцы, як сам я ня ўстану.—
Салдат пацягнуўся і выпрастаў ногі,
Салодка зяхнуў так, вядома з дарогі,
Як пласт, паваліўшыся на мяккае сена
(На ўсякі выпадак пад бок ўзяў палена).
Даўно не ляжаў наш салдацік так пышна.
Ляжыць ён спакойна, крыху такі сьцішна,
