Пагуляў на волі,
Вецер лёгкакрылы,
Пагуляў, улёгся
І заснуў пахілы.
|}
|
Надрывайся і шумі,
Вецер-сівер, ў полі!..
Як сярдзіта ты ні дзьмі,
Ні гуляй на волі;
Як дарог ні замятай
І малых трапінак,
Як ты злосна ні сьпявай
Мужыку ў камінак,—
Усё-ж ты сьціхнеш і цяплом
Скора ты павееш
І з ракітавым кустом
Міла задурэеш.
|
|
— Гэй, мой конік! гэй, мой сівы!
Ну, яшчэ, маленькі!
Варушыся, гэй, ня бойся,
Конік мой сівенькі!—
Ў полі зранку за сахою
Аратай гукае,
Сіўку, друга у цяжкай працы,
Просіць-панукае.
Сам бяз шапкі, босы ногі,
Грудзіна раскрыта;
Б‘юць каменьні аб напрогі,
Скрыгацяць сярдзіта,
І шуршаць пяскі буйныя,
Як жарства рачная,
|
