Старонка:Vodgulle 1922.pdf/15

Стэп неаглядны, шыр нялюдзіма,
Вольнае царства вятроў,—
Там вашы сьцежкі, там і радзіма,
Дзеткі блакітных стапоў!

Станьце-ж, хмурынкі, над рубяжамі
Родных палеткаў, шнуроў!
Ў сэрца людзкое кіньце з дажджамі
Думкі іх верных сыноў!

|}

ПЕРШЫ ГРОМ.

Голасам Бога, ціха і важна
Гром пракаціўся ўгары.
Луг адазваўся грому працяжна,
Лес адгукнуўся стары;

Гай страсянуўся, дрыгнула поле,
Ўзгоркі той гук панясьлі.
Ў гэтым раскаце чуецца воля,
Чуецца радасьць зямлі.

Ў грукаце гэтым многа ёсьць сілы,
Чуецца моц ў ім, прастор.
Першыя громы! сэрцу вы мілы,
Любы мне сьмех ваш між гор!

Міл майму сэрцу гоман далёкі,
Водгук вясёлы і шум.
Гром ты магутны, гром адзінокі!
Колькі ўскатурхаў ты дум!

Моцна мяне ты клічаш на волю,
Цяжка бяз волі мне тут!
Кланяйся, громе, роднаму полю,
Родны вітай ты мой кут!

26/V 1910 г.