— Гэй, спынецесь! справу маю:
Штось у вас я запытаю… —
— Мы ня знаем!./ Не, ня знаю! —
Закрычалі і зьнікаюць.
Насустрэч старцы дыбаюць.
— Скуль вы людзі? хто такія? —
Воч старцы не падымаюць,
Усе маўклівы, разважаюць:
— Мы—сьляпыя! мы—глухія! —
Цені сталі, больш густыя,
Многалучны, нясчысьлёны,
Многазначны, хоць пустыя,
Вельмі страшны, бо нямыя,
Пад пячацьцю ўсе замкнёны.
Лес, папары і загоны
Твар выразны свой хаваюць.
Дзесь далёка стогнeць звоны,
Дзесь у лесе плач шалёны—
Совы дзень свой зачынаюць,
Цені-страхі выпаўзаюць,
Іх ня бачыш, прачуваеш,
Штось чаруюць, заклінаюць
І таемна пагражаюць,—
Чым? Ў тым сіла, што ня знаеш.
25/IX 1921 г.
|}
|
ПОКЛІЧ. Гэй, чулыя сэрцам! Гэй, душы жывыя! Але ўважайце: балотная бросьня
|
