Гэта старонка не была вычытаная
Ды ляглі над краем
Хмары-навальніцы,
Рубяжоў няма ім,
Ім няма граніцы!
Выйдзеш ты ў дарогу,
Даль цябе жахае
І малітвы Богу
Ў сэрцы выклікае.
Ёсьць у гэтай далі
Хараство і чары;
Ўзьнімуць цебе хвалі,
Засьмяюцца мары.
Ты ідзеш, бажаеш,
Повен ты надзеі,
Ды не прачуваеш,
Дзе твае зладзеі.
Наплывуць туманы
Горкае нядолі,
І куюць кайданы
Цяжкае няволі.
Ты ідзеш скрозь церні,
Ўперадзі—каменьні,
Сееш праўды зоркі,
Разьбіваеш зьвеньні
Ланцуга ліхога,
Скованага злымі.
Цяжкая дарога:
Ты апутан імі!
Радасьць ты пачуеш,
Як ланцуг парвецца,
Ды ты зноў гаруеш —
Зноў зьвяно ўпляцецца
Ў шнур агідлы гора,
Што канца ня мае,
