Старонка:Vodgulle 1922.pdf/106

Бо бяз веры і надзеі
Ў сьвеце ўсё пастыла,
Бо, згубіўшы сэрца крэпасьць,
Чалавек—магіла.

26/VIII

|}

НЕБА.

Зоркі таемныя, зоркі далёкія
Ціха мігаюць, дрыжаць.
Тонкія хмарачкі, лёгкакрылатыя
Белым абрусам ляжаць.

Скрозь іх валоканцы, рунь беласьнежную,
Сьвеціцца гль б небясоў…
Эх, як спакойна ты, неба бяздоннае,
Царства далёкіх сьвятоў!

Эх, як прыгожа ты, высь неаглядная,
Цёмная, сіняя гладзь!
Як сьвечачкі, зоркі на Божым аўтарыку
Кожную ночку гараць.

Эх, колькі прастору, эх, колькі раздольля!
Колькі таго хараства!
Што-ж нам нявесела, людзі мы Божыя?
Што-ж нам баліць галава?

Ночачка цёмная, ночачка зорная,
Ціш неабудная, цьма!
Волячка сьветлая, дзе ты, жаданая?
Волі няма нам, і шчасьця няма!

8/IX 1909 г.

СЯБРУ.

Эх, як бедна у нас!
Эх, вялікая глуш!
Брат! Працуй, не чакай,
Цьму людзкую ты зруш!