Два плячы той гроб трымаюць,
Як якое бервяно.
Арыштант! Сярод дарогі
Сам сябе ты адзваніў:
Кайданамі твае ногі
Суд «ласкавы» адарыў!
Арыштант! Яшчэ ты ўчора
Сам сябе і адмаліў,
Ў гроб хваёвы сваё гора
Ты глыбока палажыў.
Арыштант! І ў роднай хаце
Жыць з сямьёю не далі,
Месца й там табе ня хваціць,
Як ня стала ня зямлі.
А сканаў ты, як сабака.
Знаць ня будуць сваякі,
Як пражыў ты, небарака,
Тры апошнія дзянькі.
Арыштант! Цябе зарыюць,
Не заплачуць над табой,
Хіба мо‘ ваўкі завыюць
У піліпаўкі зімой.
Арыштант! Твае магілы
Крыж ня будзе вартава ь,
Адзін вецер свае крылы
Над ёй будзе разьнімаць,
Калі ўвосень раззлуецца
І памчыцца ў сьвет гуляць.
З языка ня раз сарвецца:
«Хтось павесіўся, відаць».
І ня будуць ведаць дзеткі,
Дзе іх татка апачыў:
Няма нават і заметкі,
Дзе ты костачкі злажыў.
21/I 1909 г.
|}
