Гэта старонка была вычытаная
Не дае развою!
Ранняю вясенькаю,
Як сяляне ў поле
Выедуць з сявенькаю,
Я адна-аднонькая
Шворуся па доле.
І шукаю купінкі,
Зацішной і дзікай,
Аглядаю рупненька
З боязню вялікай.
Кожную мясціначку,
Кожненькую лапку,
Дзе-б мелі спачыначак
Дзеткі-качаняткі.
Без мужнінай помачы
Я будую хатку,
Галованьку ломячы
І дзюбок-лапатку.
А мой качар шэранькі
Знаць мяне не знае:
Б'е, скубе мне перанькі,
Я-ж цярплю - адна я!
А дзетачак выведу,
Клічу іх на воду,
Ды сустрэнеш злыбяду,
Гора-перашкоду.
На жыццё качынае
Робяцца замахі,
Як трасуся, гіну я!
Томяць сэрца страхі...
Ой, ды няма ліку ім,
Горкім тым падзеям!
Ды не робім крыку мы,
Скардзіцца не ўмеем.
Дык уваж ты клопаты,
Рыбіны заходы.
