Гэта старонка была вычытаная
X
Рак сядзіць у нары,
Высунуўшы клешні,
І не есць ні ікры,
Ні тае яешні.
Сцеражыся-ж ты, рак:
Унь ідзе, брат, качка!
Рыба валіць пад гак,
Там цяпер гарачка.
Плёх усцяж на вадзе,
Няма месца нідзе.
І залапатала
Крыллямі тут качка,
Ды вось як сказала
Гаруну бядачка:
- Што забраў ты ў галаву,
Рак ты неразумны?
Ці наліў ты волава
Сабе ў сэрца, чумны?
Рыбка непакоіцца
З нетакага суму,
Сэрца яе кроіцца,
Бо што ты задумаў?
І падумаць - цацка я,
Цаца, сум рачыны!..
Ты жыццё грамадскае
Выбіў з каляіны.
Ой, занадта многа ты
Носішся з сабою!
Справа варта рогату
У параўнанні з мною.
Я хоць і жанатая,
А жыву ўдавою.
Ды каго то кратае?
Ой, жыццё праклятае
