|
Сонца узгорак адхукала ласкамі,
Шоўкам ўзялася травіца,—
І разгарнулісь вясёлымі краскамі
Суніцы.
Рада іх лісьцікі срэбнымі сьлёзкамі
Чырвані неба міргаюць.
Ў раньня цымбалы вясна б‘е бярозкамі,
Дзень грае…
Рушыць ён з велічай, хваляю сьвежаю
З думак зганяе прасонак.
Ў сполаху цені язычаць пад межамі
Загонаў.
Ўзад бязупынна сьпіхае іх плынь дзянны,
Пену пускаюць са злосьці,—
Хочуць жыцьцё у ціскі ўзяць кліньнямі…
Сьмяхоцьці!..
Сонца, бач, мараць зацьміць галавешкаю,
Моладасьць—плачам бандурным,
Вясну уяўляюць часовымі сьмешкамі…
Эх, дурні!..
|
