У грудзях скрыганьне іржавае восені Раскрышыў нясупынны каваль… Люба песьніць, разгульле дзе хваль,— І да сонца схінацца пракосамі.
Жыцьцём п‘яная думак каса Весяліцца на розмаху клёпам… Ах, мой сад, мой нязгледжаны сад!— Маіх дзён ён кудравіць галёпы.
