Тому раптам зрабілася неяк няёмка; у галаве яго мільганула непрыемнае падазрэнне. Ён пільна паглядзеў у твар цёці Поллі, але твар гэты яму нічога не сказаў. І ён адказаў:
— Не, цёця, не надта.
Старая працягнула руку і памацала сарочку Тома.
— Але цяпер табе, відаць, не вельмі горача. Ты ніколькі не спацеў.
І яна з гонарам падумала, як лоўка яна праверыла, ці сухая сарочка, а нікому і ў галаву не прышло, што яна сабе думае. Але Том ужо паспеў сцяміць, куды гне цётка. І ён папярэдзіў далейшыя роспыты:
— Нашы хлопчыкі падстаўлялі галаву пад кран, каб асвяжыцца. У мяне валасы да гэтага часу мокрыя. Бачыце!
Цётцы Поллі аж прыкра зрабілася: як магла яна выпусціць такі важны доказ? Але зараз-жа ў яе з’явілася бліскучая думка.
— Том, але каб абліць вадой галаву, табе пэўна не было патрэбы пароць каўнер у кашулі ў тым месцы, дзе я прышыла яго? А ну, расшпіліся!
Трывога знікла з твару Тома. Ён расшпіліў куртку. Каўнер сарочкі быў моцна прышыты.
— Ну, добра. Добра. Маладзец! А я была ўпэўненая, што ты гуляў і купаўся. Але на гэты раз я памылілася. Я думаю, што на справе ты лепшы, як здаешся.
Цёця Поллі была крыху незадаволена, што хітрыкі яе прапалі дарэмна, але затое яна была рада, што з гэтага часу Том ступіў на шлях паслухмянства.
Але Сід сказаў:
— Нешта мне здаецца, што вы прышывалі яго каўнер белымі ніткамі, а тут чорныя.
— Ну, вядома, я прышыла белымі ніткамі… Том!..
Але Том не захацеў чакаць працягу і, апынуўшыся за дзвярыма, крыкнуў:
— Будзе табе ад мяне за гэта, нягоднік!
Схаваўшыся ў надзейным месцы, Том агледзеў дзве