дзець у вадзе, колькі ўлезе. Ніхто не забараняў яму біцца. Клаўся спаць ён, калі хацеў, хоць сярод ночы. Увесну ён першы з усіх хлопчыкаў пачынаў хадзіць босы і ўвосень апошні надзяваў скураныя боты. Яму не трэба было ні мыцца, ні надзяваць чыстае адзенне, і лаяўся ён дасканала. Словам, гэты хлопчык меў усё тое, што надае вартасць жыццю. Так думалі ўсе затузаныя, скаваныя «добрым выхаваннем» хлопчыкі з «прыстойных дамоў» у Пітэрсборо.
Том гукнуў мілага валацугу:
— Эй, Гекльберы! Хадзі сюды!
— Сам ідзі, калі хочаш!
— Што гэта ў цябе?
— Здохлы кот.
— Дай, братка, паглядзець! Бач ты, зусім здрантвеў. Дзе ты яго здабыў?
— Купіў у аднаго хлопчыка.
— Што даў?
— Сіні білецік і бычыны пузыр, які дастаў на бойні.
— А дзе ты ўзяў сіні білецік?
— Купіў у Бэна Роджэрса два тыдні назад за пугу.
— Слухай, Гек, а на што можа спатрэбіцца мёртвы кот?
— На што патрэбны? А бародаўкі знішчаць.
— Ну? Няўжо? Я ведаю спосаб лепшы.
— Давай спрачацца, што не. Якое?
— Гнілая вада.
— Гнілая вада! Нікуды яна не варта, твая гнілая вада.
