— Пакінь, Сід, не чапай мяне!
— Ды што з табой, Том? Я паклікаю цёцю.
— Не, не трэба. Можа гэта пройдзе. Нікога не клікай. Не трэба.
— Ну вось яшчэ! Вядома, паклікаю. Ды не стагні ты так! Гэта-ж жах! Даўно гэта з табой?
— Некалькі гадзін. Ой! Калі ласка, не торгай мяне, Сід! Ты мяне заморыш.
— Чаму-ж ты раней не разбудзіў мяне? Том, браток, не стагні так: мяне аж мароз дзярэ па скуры. Што ў цябе баліць?
— Я ўсё табе дарую, Сід! (Стогн.) Усё, што ты зрабіў мне дрэннага, Калі мяне не будзе…
— О, Том, няўжо-ж ты паміраеш? Том, родненькі, не памірай! Не трэба. Можа…
— Я ўсім дарую, Сід! (Стогн.) Скажы ім гэта. Я маю рамку ад акна і аднавокае кацянё аддай той дзяўчынцы, што нядаўна прыехала, і скажы ёй…
Але Сід схапіў сваё адзенне і знік. Том так старанна ўяўляў сябе хворым, што сапраўды ўжо хварэў, і стогн яго быў зусім натуральны.
Сід імчаўся ўніз па лесвіцы і крычаў:
— Цёця Поллі, ідзіце хутчэй! Том памірае!
— Памірае?
— Але! Чаго-ж вы чакаеце? Ідзіце хутчэй!
— Глупства! Не веру!
Але тым не менш яна ўжо бегла нагару, а Сід і Мэры за ёй. І твар у яе зрабіўся зусім бледны, і губы дрыжэлі. Падбегшы да пасцелі Тома, яна ледзь магла прамовіць:
— Том, любы, што з табой?
— Ох, цёця, я…
— Што з табой, дзіця маё?
— Ох, цёця, у мяне антонаў агонь у пальцы.
Старая ўпала на крэсла і засмяялася, потым заплакала, потым зноў засмяялася і заплакала.
Ад гэтага ёй палягчэла, і яна сказала:
