180. над мірмідонамі там ты пануй — па табе ж не бядую
й злосці тваёй не баюся; цябе ж дык я вось чым пастрашу:
як Хрызаіду ў мяне адбірае бог Фебус Апалон,—
бо адашлю я яе на сваім караблі дый з сябрамі,
гэтак жа сама і я забяру Брызэіду румяну,
185. сам у палатку пайшоўшы, твой дар, каб ты ведаў бы добра,
колькі важнейшы я тут і другі каб баяўся таксама
звацца раўнёю тут мне ды у вочы йшчэ так настаўляцца».
Так ён сказаў, a Пеліду ў душы і зрабілася горка
ды у касматых грудзёх так надвойчы там білася сэрца:
190. выцягнуць востры булат, што вісеў ля ягонага боку
і, разагнаўшы усіх, у самым затапіць каб Атрыдзе,
ці устрымаці свой гнеў і душу абвуздаці.
Покуль вось гэта ў душы ды у сэрцы сваім разважае
з похвы жа цягнець вялікі свой меч, прылятае Афіна
195. з неба туды. A паслала яе белатварая Гера:
любячы разам дваіх, спагадала душою абодвым.
Стаўшы ззаду за ім, за чуб ясны скубанула Пеліда,
толькі яму паказаўшыся, болей ніхто ані бачыў.
Вельмі спужаўся Ахіл, адвярнуўся й адразу пазнаў ён
200. тую Паладу адзіну, як страшна вачыма глядзела.
Ён жа, прамовіўшы там, так ёй кажа крылатыя словы:
«Што ты прышла тут, дачка грамадзейнага Зеўса?
Хіба ты хочаш пабачыць пыху ды Атрыдава сына!
Праўду скажу я табе, a і думаю, скончыцца гэтак:
205. з гордасці лішняй Атрыд загубіцьме душу сваю борзда».
Так адказала ж багіня, яму, яснавока Афіна:
«З неба я з думкай прышла, калі толькі
паслухаеш мяне ты».
ПЕСНЯ XXII СМЕРЦЬ ГЕКТАРА
Так прыляцеўшы у горад, як тыя алені са страху,
і прысланіўшыся к сценам харошым, ваду папівалі,
смагу зганялі й сушыліся з поту. Тымчасам ахейцы
проста пад сцены ішлі ўжо шчыты да пляча прысланіўшы.
5. Гектара ж тамака зблутала доля нягодная мойра,
што перад скайскаю брамаю стаў і стаяў, як скаваны.
Тут да Ахіла прамовіў вось так Апалон далястрэльны:
«Што ты, Пелеевіч, гонішся гэтак заўзята за мною,
сам ты смяротны — за мной несмяротным; хіба не пазнаў ты,
хто я такі, і за богам пусціўся няспынна
ў дагонку.
