Пад тэй гарой народу многа,
Як бы кірмаш які кіпіць.
Прыйшоў я бліжэй, што за ліха:
Народ ня просты, ўсё паны!
Хто дужэ шпарка, хто паціху,
Ўсе лезуць на гару яны.
Як жыды ў школі, галасуюць,
Гатоў адзін другога з’есьць,
Бо кожны морду ўперад суе,
Каб першым на гару узлезьць.
VI.
Усе с сабой цягаюць кніжкі,
Аж з іншых пот руччом плюшчыць,
Друг дружцэ выціскаюць кішкі,
Аж нехта с прамеж іх пішчыць:
„Памалу, братцы! не душыце
Мой фэльетон вы і „Пчэлу“,
Мяне-ж самога вы пусьціце
І не дзяржыце за палу!
А не, дык да-душы ў газэце
Я вась аблаю на ўвесь сьвет,
Як Гоголя у прошлым леце—
Яж сам рэдактар ўсіх газэт!“
Гляджу сабе, аж гэта сівы
Кароткі, тоўсты як кабан,
Плюгавы, дужэ некрасівы,
Крычыць, як ашалелы, пан.
Нясе вялікі мех пан гэты,
Паўным-паўнюсенькі набіт,
Усё там кніжкі ды газэты,
Ну, як каробачнік той, жыд!
Таварыш поплеч з ім ідзе
І несьці кніжкі пасабляе,
