Як жар гарыць яе спадніца,
І стужка ўплецена ў касе.
Хапіўшы келішок гарэлкі,
Амур ешчэ павесялеў—
Іграць пачаў ён на жалейцы
І дзеўкам стройны песьні пеў.
Нептун с прыгожэнькай наядай
Пайшоў ў прысядку казака,
Нябось, і у старога гада
Кроў грэе, як у дзяцюка.
А во і сам Юпітэр з Вестай
Пусьціўся, стары хрэн, у пляс
Як бы жаніх перад нявестай
Заткнуў ён рукі за паяс.
А во і Марс у новых ботах.
Іон, мусіць, ботоў не жалеў,
Бо з німфамі скакаў да поту,
Гуляў у жмуркі і шалеў.
І кожны бог так расплясаўся,
Што аж ня можна удзержаць,
А хто гарэлкі насьцебаўся,
Таго пад лаўку клалі спаць.
XIV.
Вось, як зайграў дудар плясуху,
Ніяк Тарас наш не ўцярпеў,
І з лавы ён, што ёсьці духу,
Скакаць на хату паляцеў.
Як стаў прыстуківаць атопкам,
Аж рот разявілі багі:
То ён прысьвісьне, то прытопне,
То шпарка пойдзе у кругі.
Глядзеў Юпітэр і дзівіўся,
І пад дуду ў далоні біў,
