Ды і гусяціны пражонай
У волю ўсім багам было.
Як унесла-ж на стол каўбасы,
Бліны аўсяны ў рэшаце,
Аж сьлінькі пацяклі ў Тараса
І забурчэла ў жываце.
Гарэлку піць багі пачалі,
З насаткі ў чаркі знай ліюць.
Падпіўшы, песьні запеялі,
Ну, як у раньдзе ўсе пяюць.
Бах сп’яна пеяў прыпеўкі,
Што аж ня можна гаварыць,
Аж засароміліся дзеўкі,
Так стаў ён брыдка развадзіць.
А Зевес так насьцебаўся,
Што носам чуць зямлю ня рыў—
Іон вочы плюшчыў і ківаўся,
Ды бытцам нешта гаварыў.
Хоць не маё то, праўда, дзела,
Ня сьлед мне можэ і казаць,
Любіў ён цешыць грэшна цела,
Ды часам лоўка падгуляць.
XIII.
Але багі такі усталі,
Як ўсё паелі, папілі.
Во… Разам у дуду зайгралі,
Скакаць багіні пачалі.
Узяўшы хустачку, Вэнэра
Пайшла мяцеліцу скакаць,
Прыгожа, стройна цераз меру—
Пяром ня можна напісаць
Чырвона, тоўста, круглаліца
І вочы, як на калесе;
