І нечым твар яна свой беліць,
Вэнэра, знаць дзеля красы.
Амур жэ з дзеўкамі жартуе,
Ну, проста сьмех ажно бярэ,
То ён зненацку пацалуе,
То хустку з галавы здзярэ.
То у гусьлі ён зайграе,
То німфам песьню запяе,
То адным вокам ён міргае,
Як бытцам ён каго заве.
XI.
Вось затраслася ўся гара:
Зевес на печы зварухнуўся,
Зявнуў і дужэ пацягнуўся,
І кажэ: «Есьці ўжо пара!»
Прыгожа дужэ дзеўка Гэба
Гарэлкі ў чаркі наліла
І, як жарон, букатку хлеба
Прынёсшы, бразь! серэд стала.—
Во, з усяго сабралісь неба
Як тараканы каля хлеба,
Багі і селі ўкруг стала.
Смачные стравы с печы Гэба
Насіць да столу пачала.
XII.
Наперш дала яна капусту,
Тады са скваркамі кулеш,
На малацэ крупеню густу
Дае у волю, толькі еш.
І с пастаялкай жур сцюдзёны,
А з кашы сала аж цякло,
