Сам, (як музыкі перэрвалі ігру).
А каб цяпер - "Волны Дунаю"...
Дунай я часта ўспамінаю.
(Іграюць "Волны Дуная", усе ім патцягіваюць; пасьля - як падніманые з мейсца няведамай сілай - пачынаюць у пары з дзяўчынай круціцца выгляд кожная пара мае не натуральны - поўдзікі, пануры; астальные - па адным пры кожным століку - седзяць і глуха патпеваюць музыкам: Сам так-жэ круціцца; стражнік сядзіць. Па колькі мінутах, атчыняюцца ў шынку дзьверы і двух мужчын уцягіваюць замёрзшую скасьцянеўшую кабету; ўсе, не дагледзеўшы гэтаго, час нейкі ешчэ круцяцца).
Шынкар, (так-жэ не зауважыўшы с пачатку).
Што гэта? Што? Сьвяты Бог з вамі!
Скуль вы с такою падарожнай?
1-шы мужчына. (Музыка і гульня ціхне).
Замёрзла тутка пад вакнамі.
Ешчэ к жыцьцю вярнуці можна.
2-гі мужчына.
Мы йшлі сюды шукаць начлегу, -
Глядзім - ляжыць, як корч, кабета.
Шынкар.
Нясіце сьнегу! Жывей сьнегу!
Сьнег памагае ў разох гэтых.
Нехта з гасьцей.
Так, як нябошчыку палонка.
(Усе апступліваюцца каля замерзшай і угледаюцца).
